Prawo handlowe

Nowe regulacje (np. AI Act) i powszechne stosowanie generatywnej sztucznej inteligencji w usługach tworzą zupełnie nowe ryzyka. Warto zadbać o: zabezpieczenie przed ujawnieniem poufnych danych podczas korzystania z AI, jasne określenie praw własności intelektualnej do rezultatów stworzonych z udziałem AI, możliwość audytu procesu wykonania usługi, odpowiedzialność dostawcy za rezultat i zgodność z prawem. Tego rodzaju klauzule stają się dziś standardem przy zamawianiu usług.

W praktyce często spotykamy niekorzystne klauzule ukryte w standardowych kontraktach – np. automatyczne przedłużanie umowy bez prawa wypowiedzenia, rozszerzenie odpowiedzialności ponad normalny zakres czy bardzo wysokie kary umowne. Dlatego nawet przy ograniczonym budżecie warto zlecić prawnikom tzw. red flag review, czyli szybki przegląd pod kątem najważniejszych ryzyk. To niewielki koszt w porównaniu z potencjalnymi stratami.

Tak, ale warto ją dostosować do niemieckich realiów. Choć umowa zawarta zgodnie z prawem polskim może być skuteczna, jej egzekwowanie przed niemieckim sądem bywa utrudnione, jeśli nie uwzględnia niemieckich przepisów (np. dotyczących AGB, miejsca spełnienia świadczenia, terminów płatności). Zalecamy przegląd umowy przed rozpoczęciem współpracy z niemieckim partnerem.

AGB nie są obowiązkowe, ale bardzo zalecane. Ułatwiają uregulowanie kluczowych kwestii (odpowiedzialność, prawo właściwe, jurysdykcja) i zabezpieczają interesy przedsiębiorcy. Brak AGB oznacza, że stosuje się przepisy ustawowe, które nie zawsze są korzystne.

Nie. Niemieckie przepisy o ochronie konsumentów i handlu elektronicznym różnią się od polskich. AGB używane w Polsce mogą być w Niemczech uznane za nieskuteczne lub sprzeczne z prawem. Sprzedaż online do konsumentów wymaga przygotowania osobnych AGB zgodnych z prawem niemieckim (m.in. obowiązki informacyjne, prawo odstąpienia od umowy, polityka zwrotów).

Tak. Niemieckie prawo (BGB, HGB) przewiduje ścisłe wymogi dla takich klauzul. W umowach B2B łatwiej je obronić niż w B2C, ale nadal podlegają kontroli. Typowym przykładem klauzuli nieważnej będzie wyłączenie odpowiedzialności za rażące niedbalstwo.

Tak, w większości przypadków forma pisemna nie jest wymagana. Jednak brak pisemnej umowy poważnie osłabia pozycję dowodową w razie sporu, zwłaszcza że niemieccy kontrahenci nie wahają się korzystać z dróg prawnych, aby poprawić swoje położenie negocjacyjne. Ponadto brak precyzyjnych zapisów może prowadzić do sporów o jakość świadczenia i zakres odpowiedzialności z tytułu rękojmi. Dlatego w praktyce zaleca się zawsze umowę pisemną lub przynajmniej formalne potwierdzenie mailowe.

Tak, ale ich wysokość i treść podlegają kontroli sądu. Zbyt wygórowana kara może zostać uznana za nieważną lub zredukowana. W praktyce sądy niemieckie akceptują kary umowne, o ile są proporcjonalne i jasno uzasadnione biznesowo.

Umowa może przewidywać właściwy sąd w Niemczech lub arbitraż. Dla polskich firm arbitraż jest często mniej znany, a bywa szybszy i poufny, choć też droższy. Kluczowe jest, by już na etapie negocjacji ustalić zasady rozwiązywania sporów – inaczej w razie konfliktu wybór będzie należał do niemieckiego sądu.

Wierzyciel może naliczyć odsetki ustawowe oraz ryczałtową rekompensatę kosztów windykacji. W przypadku dłuższego opóźnienia możliwe jest wszczęcie postępowania sądowego, a nawet uzyskanie europejskiego nakazu zapłaty.